9.GÜNE DEVAM

Salgından önce...

Salgından sonra... 

Sanıyorum ileride böyle anlatacağız. Bu gidişle dünya değişecek, hayatlarımız değişecek, işlerimiz ya da çalışma şekillerimiz değişecek, ruh halimiz değişecek, olaylara bakışımız değişecek. 

Mesele bu değişimlerin nasıl olacağında. İnsanlık için olumlu mu değil mi, tabiat için olumlu mu değil mi? Bilmiyoruz. Sadece birtakım varsayımlarda, ön okumalarda bulunabiliriz. 

Şu anda binaya gelişleri üçte iki oranında azalttığımız ofisteyim. Üçte iki evden çalışıyor. Üçte bir ofiste. Benim odamdan yükselen bizim katta hafif yankılanıyor olabilir.. Hemen aşağıda sizlerle de paylaşıyorum. 

"Onların ölmesini izliyoruz ve içten içe biz de ölüyoruz"

Bu acı sözleri İtalya'da bir hemşire söylemiş. DW Türkçe'nin haberinde izledim. Yoğun bakım bölümünde çalışan hemşire Carla Maestirini. Bazen insan kelime bulamıyor duygularını tarif etmeye, içindeki endişeyi, korkuyu tarif etmeye. Yine DW Türkçe’ye konuşan Dresden Teknik Üniversitesi Klinik Psikoloji ve Psikoterapi Enstitüsü'nden Prof. Dr. Jürgen Hoyer korku duymanın doğal olduğunu açıklamış. Hover “Hiçbirimiz bundan sonra neler yaşanacağını bilmiyoruz ve bu da aslında insanlığın en büyük, kadim korkusu olan bilinmeyenden duyulan korkudur” ifadesini kullanmış.  Profesörün uyarıda da bulunmuş; "Kısa vadeli korkular insan sağlığına zarar vermez. Ama günlük hayatımızda faaliyette bulunma imkanlarımızın sınırlanıyor olması depresyona meyilli olanlara, üzüntüye, kedere, içi kapanmaya meyilli olanlara zarar verebilir. Bu nedenle aktif olunmalı, bize en iyi gelebilecek şeyleri bulup yapmalıyız, dört duvar arasında da yapılacak çok şey var…" 

Kendi hayatımız, çocuğumuz, anne babalarımız, tüm sevdiklerimiz için korkuyoruz ve endişe ediyoruz. Şahsen ben korkuyorum. Ancak korku sarmalına kapılmamaya çalışıyorum. O sarmala girersem iyi olmayacağını biliyorum.
Yazıyı iş nedeniyle dün tamamlayamamıştım. O yüzden bugün bloga koyuyorum. 10. gün'ü birazdan yazmaya başlayacağım... Sevgiler